2009

Cree zaczęli rzeczywiście na poły akustycznie, ale bardzo dynamicznie. I tak, jak obaj gitarzyści – Sebastian Riedel i Sylwester Kramek – grali na gitarach akustycznych, to basista Lucjan Gryszka i klawiszowiec Adam Lomania wspierali się nieco elektrycznością. Już pierwsze dynamiczne, zagrane bardzo żywiołowo utwory: „Czyja to wina”, „Rokowiec” i ozdobiony zagraną przez Riedla solówką na harmonijce ustnej „Taki byłem, taki” rozruszały widownię. Inaczej być nie mogło, bo śląski zespół okazał się prawdziwą rewelacją koncertową. A gdy zamknęło się oczy, z powodu podobieństwa głosu Sebastiana do ojca wydawało się, że czas się cofnął i znowu jestem na koncercie Dżemu z nieodżałowanym Ryśkiem… Barwa, skala, naleciałości charakterystycznego akcentu, nawet interpretacja – Sebastian odziedziczył talent po ojcu, bez dwóch zdań i umie go doskonale wykorzystać, tworząc swoje dźwięki. Istotne jest też to, że nie bazuje na legendzie ojca, nie wykonuje utworów Dżemu. Na scenie jest sobą, utalentowanym muzykiem i wokalistą, a nie synem sławnego ojca. Jednak Cree to nie tylko Riedel. Dzielnie wspierali go pozostali muzycy, a liczne solówki pianina czy Hammonda, czy finałowe solo perkusyjne Tomasza Kwiatkowskiego w „Kramku” naprawdę robiły wrażenie. Ballada „Twoje drugie ja”, liryczna, z wyeksponowanymi w aranżacji partiami pianina Lomani uspokoiła nieco atmosferę. Jednak żywy, rytmiczny, z długą solówką gitary akustycznej „”To co chciałeś” i wolny, typowy blues „wszystko co mam…dla ciebie” nie pozostawiły cienia wątpliwości, że jesteśmy na koncercie rockowym. „O życiu” rozwijała się stopniowo – od wolnego, typowo balladowego początku aż do szybkiej, dynamicznej końcówki z szalejącym za klawiaturami Adamem Lomanią. Jednak dla tych, którzy liczyli na stricte rockowe doznania najlepsze miało dopiero nadejść.

Riedel sięgnął bowiem po białego Fendera, mówiąc, że najwyższa pora dać pograć Sylwestrowi i zaczęło się coś niepowtarzalnego. Zespół niemal zatracił się w kilku ostatnich utworach, długich, bardzo rozbudowanych, znacznie przekraczających ramy czasowe przeciętnej kompozycji. To była właściwie wymiana ciosów – sola następowały jedno po drugim, czasem będąc logiczną kontynuacją tematu zagranego przez poprzednika, czasem zaś tworzeniem nowej jakości na podstawie wcześniejszego tematu czy partii. „Tacy sami”, „Chciałem tak i mam” rozgrzały atmosferę niemal do czerwoności. Ballada „Po co więcej mi”, z kolejną efektowną solówką Riedla, wspieranego przez Lomanię była jednak tylko swoistym interludium do ostatniego utworu. Bardzo dynamiczny, rytmiczny „Kramek” stał się prawdziwym popisem piątki muzyków, a końcówka tego długiego utworu brzmiała jakby grał ją zespół Carlosa Santany z najlepszych lat. Było to niemal idealne połączenie przebojowości, melodii i dynamiki oraz postawienie przysłowiowej kropki nad i. Po tym finale nie mogło być żadnych niedomówień – Cree udowodniło, że scena, nawet tak niewielka to miejsce dla nich stworzone. A, jak powszechnie wiadomo, klasę każdego wykonawcy poznaje się po tym, czy potrafi zagrać akustycznie. Cree potrafi i to jak ! Najlepiej przekonajcie się o tym sami, bo koncertują często, nie tylko w dużych miastach.

Wojciech Chamryk
Zdjęcia: Elżbieta Piasecka Chamryk

Więcej zdjęć wkrótce w Galerii Metal Mundus.

Źródło:http://metalmundus.pl/articles.php?article_id=2236

- Wszyscy byli super! - chwalił artystów po koncercie łomżyniak Waldemar Dłużniewski, trębacz z ponad 40-letnim stażem, którego w tajniki instrumentu wprowadzał Jan Boćniewicz. - Adam Pierończyk na saksofonie tenorowym i sopranowym przeszedł samego siebie!
Saksofonista przedstawił bardzo różnorodne tematycznie, melodycznie i rytmicznie kompozycje, nawiązując m.in. do tradycyjnego jazzu, muzyki  etnicznej, ballady i jazzrocka.
- Dobre opanowanie instrumentu to ważna strona techniczna naszej muzyki, jednak inwencja twórcza to wynik uważnego słuchania kolegów - powiedział Adam Pierończyk, który komponuje motywy melodyczne, zostawiając swobodę w ich dopełnianiu i rozwijaniu pozostałym muzykom. - Ponad 90 procent naszych pomysłów rodzi się z improwizacji, a sprzyja temu skoncentrowana i wyważona publiczność, taka jak w Łomży.
Uznanemu artyście towarzyszył w Retro  uduchowiony, pochodzący z Bielska-Białej perkusista Krzysztof Dziedzic, który występował w grodzie nad Narwią często, poczynając od ostatnich targów jazzowych na początku lat 90.   Ma w swoim dorobku łomżyńskie koncerty z takimi znakomistościami sceny jazzowej jak: pianista Wojciech Majewski, trębacz Piotr Wojtasik, saksofoniści Henryk Miśkiewicz i Tomasz Szukalski oraz grający na organach Hammonda Wojciech Karolak.
Wśród bliskich koncertującym wczoraj muzykom z Adam Pierończyk Trio jest też kontrabasista z naszych stron – Adam Kowalewski. Jego nazwisko dobrze kojarzą z wydziałem jazzu katowickiej Akademii Muzycznej również absolwenci tej uczelni: perkusista Krzysztof Dziedzic grał z Kowalewskim w krakowskim kwintecie Nigel'a Kennedy'ego, zaś kontrabasista Andrzej Święs studiował u Kowalewskiego.
- Adam Kowalewski pochodzi z Zambrowa, a w Łomży ukończył szkołę muzyczną. Jest moim starym, solidnym kompanem, rewelacyjnym muzykiem, a poza tym sprawdzonym... maklerem nieruchomości – opowiadał z kolei Pierończyk. - Znalazł mi pokój w Warszawie, gdzie mieszkałem przez trzy lata, a potem mieszkanie przy Starym Rynku w Krakowie, gdzie mieszkam do dziś.
Andrzeja Święs grał wczoraj w Łomży po raz drugi po występie w maju rok temu z zespołem Soundcheck na I Novum Jazz Festival, zorganizowanym w Centrum Katolickim przez Mirosława Dziewę.
- Adam Pierończyk Trio zrobiło na mnie ogromne, wprost piorunujące wrażenie – mówił z uznaniem Dziewa, popularyzator jazzu na antenie Radio Nadzieja 103, 6 FM. - Widać, że lider ma twardy kręgosłup, nie idzie na łatwiznę, ciągle poszukuje nowych wyzwań.
Adam Pierończyk przyznaje, że obrał trudną artystycznie drogę tak dla siebie, jak i słuchacza.
- W muzyce popowej i klasycznej artyści zwykle starają się grać „jak z nut” – wyznał lider. - U nas jest wręcz odwrotnie: szukamy inspiracji do artystycznej niezależności, a granie jazzu daje nam poczucie wolności twórczej.  
Liczne dowody na to mieliśmy w postaci energetycznych i porywających popisów muzyków, których muzyka powstaje w ogromnej mierze na żywo i w tej postaci prezentowana jest na płytach Adam Pierończyk Trio, jak koncerty w Berlinie czy Budapeszcie. W takich chwilach trochę żal, że nikt dotąd nie pokusił się o profesjonalne nagranie „Live in Lomza”...

Mirosław R. Derewońko

Źródło:-http://www.4lomza.pl/index.php?wiad=17963

Z wielką swobodą i erudycją muzyczną łączy bowiem gatunki na pozór do siebie nie pasujące, łamie bariery i przekracza granice, udowadniając, że w muzyce nie ma rzeczy niemożliwych. Dla nieco bardziej zorientowanych w temacie jest faktem oczywistym, że nie jest debiutantką. Jednak masowa publiczność odkryła ją dopiero po niedawnej premierze albumu „Hat, Rabbit”. Nieporozumienie bierze się zapewne stąd, że wcześniejsze płyty Gaby wydane były własnym sumptem, a najnowsza, dzięki promocyjnemu wsparciu wydawcy, Mystic Production, stała się powszechnie znana. A także, co nie zawsze idzie w parze, popularna: kilka dni temu oficjalnie podano, że „Hat, Rabbit” zdobyła tytuł Złotej Płyty, po sprzedaniu co najmniej 15.000 egzemplarzy. Oczywiście taki nakład dla tych, którzy pamiętają wielkość sprzedaży płyt jeszcze dekadę temu może wydawać się śmiesznie mały. Jednak w dobie piractwa internetowego i spadających wręcz drastycznie nakładów płyt innych wykonawców musi budzić szacunek. Także bilety na łomżyński koncert Gaby sprzedawały się całkiem nieźle. Tak więc w piątkowy wieczór „Retro” zapełnili wielbiciele talentu Kulki, jej zagorzali fani oraz miłośnicy dobrej muzyki. I na pewno nikt nie czuł się rozczarowany po tym koncercie.
Gaba Kulka udowodniła, że na scenie czuje się niczym przysłowiowa ryba w wodzie. To, co można usłyszeć na płytach, to świetny, ale zaledwie szkic, wprawka. Te kompozycje zdają się ożywać, nabierać pełnego blasku dopiero na scenie. Mamy tu do czynienia z sytuacją podobną do tego, co kreuje na płytach i na scenie Czesław Śpiewa: niezwykle eklektyczne, wręcz intrygujące połączenie tak wielu gatunków muzycznych, że u nie przygotowanych czy nie przyzwyczajonych do takich dźwięków, nadmiar wrażeń może wywołać zawrót głowy. W muzyce Gaby jest niemal wszystko: rock, pop, jazz, klasyka, muzyka kabaretowa i wodewilowa, blues, gospel, piosenka aktorska… I, ku zaskoczeniu malkontentów, wszystkie elementy tej muzycznej układanki pasują do siebie idealnie, dzięki talentowi, wyobraźni, charyzmie i głosowi Gaby Kulki. Tak było też w piątek. Gaba na godzinę zaczarowała słuchaczy, przenosząc ich w inny wymiar, do swojego muzycznego świata. Tym razem stworzyła go niemal zupełnie sama, tylko z pomocą perkusisty, Roberta Rasza. Przyznam, że obawiałem się trochę, jak to wypadnie na żywo – tylko głos, klawisze i perkusja ? Moje obawy były jednak nieuzasadnione. Robert Rasz okazał się prawdziwym wirtuozem, a jego partie rzadko kiedy były stricte rytmiczne. Powiedziałbym raczej, że grał solowo, idealnie uzupełniając partie pianistki. Gaba Kulka dała zaś prawdziwy popis gry.

Z racji swego wykształcenia radziła sobie doskonale. To, że na scenie nie było na przykład basisty, nie stanowiło żadnego problemu – lewa ręka Gaby załatwiła sprawę. Ci, którzy pamiętają, co wyprawiał Ray Manzarek z The Doors, zespołu, który nie miał basisty w składzie, domyślą się, w czym rzecz. Do tego partie solowe, różne ozdobniki, cytaty, pastisze wręcz – było czego posłuchać także na drugim czy nawet trzecim planie tych kompozycji. Kompozycji częściowo improwizowanych, co uważniejsi słuchacze bez trudu mogli wychwycić, obserwując zachowanie muzyków na scenie.

Koncert zaczął się dość spokojnie, jakby Gaba badała nastawienie słuchaczy, słuchających w milczeniu, wręcz skupieniu. Trochę bluesa, czarowanie głosem „pod” Kate Bush i sala była jej. Już przy „Królestwo i pół” całkowicie rozluźnieni muzycy, czujący życzliwe zainteresowanie, wręcz wsparcie widowni, niemal zatracili się w muzyce. Kolejny utwór, zapowiedziany „to jest piosenka z filmu o szpiegostwie przemysłowym” wywołał znaczne poruszenie na sali. Nic dziwnego jednak, bo rzadko się zdarza, by interpretacja „Na pierwszy znak”, piosenki z repertuaru legendarnej Hanki Ordonówny, w wykonaniu młodej wokalistki wypadła tak dobrze. A Gaba zaśpiewała tę piosenkę wręcz fantastycznie – tylko z podkładem swego Rolanda 700 SX, w balladowej konwencji. Szybkie, dynamiczne „Kara Niny” i „Heard The Light”, po nich na poły balladowy, zaczęty a cappella „Aaa…” i znowu szybszy, z dynamicznymi partiami perkusji „Propaganda” wypadły równie dobrze. Ten ostatni utwór Robert Rasz ozdobił króciutką solówką w końcówce. Singlowe, znane z listy przebojów Trójki „Niejasności”, przedstawione chyba w znacznie bardziej dynamicznej wersji, niż na płycie i dla odmiany wolniejszy, z wyeksponowanymi w aranżacji partiami pianina „Słuchaj” zabrzmiały jako kolejne. Niestety zanosiło się na to, że powoli zbliżamy się do końca koncertu. Jeszcze tylko dynamiczny „Hat, Meet Rabbit” i lżejszy, kojarzący się nieco z „Imagine” Johna Lennona „Laleczka” i koniec…Czternaście utworów minęło błyskawicznie. Publiczność stanęła jednak na wysokości zadania, a i wyraźnie zadowoleni artyści nie kazali się długo prosić i ponownie weszli na scenę. Dwa bisy usatysfakcjonowały chyba wszystkich.

Pozostaje mieć nadzieję na to, że Gaba Kulka za jakiś czas odwiedzi nas ponownie, co już zapowiedziała, zachwycona przyjęciem i miejscem, gdzie odbył się występ. Innych zachęcam zaś do wybrania się na jej koncert – jest okazja, bo już 3 XI zaczyna się trasa „Trójka Tour”. Na pewno nie pożałujecie, chyba, że jesteście głusi, ortodoksyjni do bólu i nie macie poczucia humoru. Jeśli jednak tak nie jest, progresywny pop Gaby Kulki rzuci was na kolana !

Wojciech Chamryk

 

http://www.metalmundus.pl/articles.php?article_id=2186

 

Dobitnie mogliśmy się o tym przekonać w ten środowy wieczór. Grzegorz Kupczyk od lat cieszy się sławą znakomitego interpretatora klasyki rocka. Wystarczy posłuchać jego solowego albumu, „Memories”, czy garści coverów, rozsianych po różnych płytach Turbo, CETI, Aion, Panzer X i innych. Tak więc na wieść, że planuje serię koncertów akustycznych, w czasie których będzie wykonywać głównie cudzy repertuar, z nielicznymi tylko utworami własnymi, wiedziałem, że trzeba wybrać się na któryś z nich. Dodatkową atrakcją był fakt, że obok wieloletniego współpracownika Kupczyka, świetnego gitarzysty, Janusza Musielaka, zagra młody, bardzo zdolny gitarzysta CETI, Barti Sadura. Tak więc wcześnie pojawiliśmy się w „Retro”, by zająć jak najlepsze miejsca.

Koncert zaczął się dość punktualnie, jak na polskie realia, od jednego z mniej znanych, ale pięknych utworów Led Zeppelin, „Thank You”. Jednak już drugi utwór poderwał publiczność niemal na równe nogi. „Layla” Erica Claptona , subtelnie zaaranżowana, z ciekawą partią solową Bartiego Sadury, z dynamicznym refrenem nie mogła się nie spodobać. Dalej było równie ciekawie: „Desire”, ale nie U2, lecz poznańskiego Non Iron, „Too Many Tears” z solowej płyty wokalisty Whitesnake, Davida Coverdale’a. Kolejny utwór Claptona wszyscy rozpoznali od pierwszych taktów. „Tears In Heaven”, zaaranżowany na dwie gitary akustyczne i ten głos – czegóż można chcieć więcej ? Może tylko tego, by takie koncerty trwały znacznie dłużej ? Jako następny usłyszeliśmy inny, równie dobry utwór Non Iron, „Świece i deszcz”. To właśnie z tej kompozycji pochodzi fraza „akordy słów”, która stała się nazwą symfonicznego projektu Grzegorza Kupczyka, CETI i Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Kaliskiej. „Sailing Ships” Whitesnake sprawił, że serca wszystkich fanów hard rocka na sali zaczęły bić szybciej. Kiedy Grzegorz zaczął zapowiadać utwór Turbo, co niektórzy zaczęli wiercić się nerwowo na swoich miejscach. Jednak jeszcze tym razem usłyszeliśmy „Lęk”, z ostatniej, jak dotąd, płyty nagranej przez Kupczyka z tym zespołem. Nie przepadam za „Awatar”, jako całością, ale muszę przyznać, że w tej wersji akustycznej „Lęk” robi znacznie lepsze wrażenie. To było do przewidzenia, że następny utwór wywoła taką reakcję. „Smak ciszy”, wielki przebój Turbo, śpiewali, lepiej lub gorzej, jak niżej podpisany, chyba wszyscy. Na miejscu Grzegorza rozważyłbym włączenie do repertuaru tych koncertów większej ilości polskich utworów, które publiczność bez problemu może śpiewać wraz z nim.

„Lucky Man” to jedna z najpiękniejszych, a zarazem najbardziej przebojowych kompozycji genialnego trio Emerson, Lake & Palmer. W tej wersji, mimo braku Hammondów Emersona i perkusji Palmera zabrzmiała wręcz porywająco. Zdaje się, że wspomniałem chwilę wcześniej, że „Smak ciszy” śpiewali wszyscy ? „Jaki był ten dzień” Turbo zabrzmiał jeszcze lepiej. A apogeum szaleństwa mieliśmy już za chwilę: „Dorosłe dzieci” i nie trzeba pisać nic więcej. No, może tylko to, że brakowało mi tego wieczoru równie pięknych i popularnych utworów CETI, takich jak „Miłość, nienawiść, śmierć”, „Ogień i łzy” czy „Na progu serca”. Nic to, może następnym razem?

Po tak gorącym przyjęciu największego przeboju Turbo, Grzegorz Kupczyk zachował się niczym rasowy bokser, bezlitośnie nokautujący kolejnym, precyzyjnie zadanym ciosem.

Kiedy Janusz Musielak zaczął grać „Stairway To Heaven” Zeppelinów zerwała się prawdziwa burza oklasków. Żywiołowa i bardzo emocjonalna interpretacja wokalna Kupczyka była niemal bluesowa w klimacie. Po takich emocjach panowie zagrali nieco żartobliwy, ostatni już tego wieczoru utwór Turbo – „Pierwsza forsa w tym miesiącu”. Wydawało mi się, że znam go bardzo dobrze, jednak te partie solowe obu gitarzystów, czy fragment flamenco były pierwszej klasy. Nawet jeśli ktoś nie znał „Soldier Of Fortune” Deep Purple, to się nie przyznawał, bo ten ostatni utwór podstawowej części koncertu zabrzmiał porywająco. Nie dziwi mnie to jednak, bo Grzegorz jest wielkim fanem Davida Coverdale’a, w dodatku ma wszelkie warunki, by śpiewać tę kompozycję, tak, jak on. Bisem był „I Will Never Let You Go” Non Iron. Zagrany także, jak dwa wcześniejsze, na trzy gitary, ozdobiony efektowną solówką slide Grzegorza Kupczyka. Niestety, nie dane nam było usłyszeć „Give Me All Your Love” Whitesnake.

Grzegorz Kupczyk przyjechał jednak do Łomży chory i tylko jego klasie, umiejętnościom i zawodowstwu zawdzięczamy to, że koncert w ogóle się odbył. Grzegorz śpiewał tak dobrze, że większość zebranych nawet nie słyszała, że jest tak mocno przeziębiony. Myślę jednak, że przy okazji swej następnej wizyty w Łomży będzie w pełni sił i zademonstruje wszystkim skalę i siłę swego głosu, już bez żadnych ograniczeń!

Tekst: Wojciech Chamryk
Zdjęcia: Elżbieta Piasecka Chamryk

Źródło: http://metalmundus.pl/articles.php?article_id=1806

Młodsi nie znają pewnie tego słowa, rodem z poprzedniego ustroju, ale tak popularny niegdyś „konik” miałby pewnie tego wieczoru pod „Retro” kilkakrotne przebicie na każdym bilecie…

Czytający ze zrozumieniem wiedzą już pewnie doskonale, kto był przyczyną takiego stanu rzeczy. Innym śpieszę donieść, że to nikt inny, a niezwykle obecnie popularny Czesław Mozil sprawił, że widownia pękała w szwach. Od momentu wysłuchania jego debiutanckiej płyty zadziwiał mnie fenomen popularności tego wykonawcy. Walory artystyczne „Debiutu” są oczywiście niepodważalne. Zastanawiało mnie jednak, co sprawiło, że Czesław zyskał tak niewiarygodną popularność w tak krótkim czasie, w dodatku nie u jednej, jakiejś ściśle zawężonej grupy odbiorców. Bo przecież nie dość, ze słuchają go starsi i młodzi - to się zdarza - niewiarygodna dla mnie jest wysoka sprzedaż jego „Debiutu” – w kraju, w którym nie ma zwyczaju kupowania płyt, a „fani” danego wykonawcy hołubią na twardych dyskach komputerów pirackie pliki MP3 z jego muzyką. A tymczasem jak dotąd rozeszło się ponad 50 tysięcy płyt Czesław Śpiewa i ich sprzedaż nie maleje. Czyżby, mimo kryzysu ludzie przejrzeli na oczy i jakieś dziwne pliki muzyczne przestały im wystarczać ?

Szedłem więc na ten koncert z nadzieją, że pozwoli mi on wyjaśnić kilka wątpliwości i pozwoli zrozumieć do końca fenomen Czesława Mozila. Tak też się stało. Niemal od pierwszych taktów otwierającej koncert kompozycji „Efekt uboczny trzeźwości” wszystkie elementy tej łamigłówki ułożyły się w całość. Czesław Mozil nie jest bowiem artystą jednym z wielu. Nie odgrywa ze znudzoną miną po raz kolejny tego samego, sztampowego i przewidywalnego do bólu zestawu utworów, z często jedynym przebojem na końcu, jak chociażby … ( tu każdy dopowie sobie sam odpowiednią nazwę).

On najzwyczajniej w świecie żyje tym co robi. W dodatku nikogo nie udaje, nie musi się kreować, szukać jakichś dodatkowych sposobów, by dotrzeć do słuchaczy. Nie musi tańczyć na łyżwach, czy całować foki w nos – wystarcza jego muzyka oraz to, w jaki sposób ją nam przedstawia. Jest na pozór zwykłym człowiekiem, takim jak każdy z nas. Ale gdy wskakuje na scenę i sięga po omnichord zmienia się nie do poznania. Mozil to urodzony showman, potrafiący z niewyobrażalną wręcz łatwością porwać wszystkich do zabawy.
I ta łatwość nawiązania kontaktu z publicznością, ironia, także wobec samego siebie i niesamowite poczucie humoru fantastycznie ubarwiły występ. Czesław długo zapowiadał poszczególne piosenki, pozwalał sobie na różne wtręty, dygresje, snuł niemal całe opowieści, czasem tylko luźno powiązane z tematyką kolejnego utworu. Nikt jednak nie okazywał zniecierpliwienia, domagając się kolejnego numeru. Bowiem te monologi i anegdoty były integralną, dla mnie nawet równie ważną, jak same kompozycje, częścią koncertu. Stanowiły wręcz o jego niepowtarzalnym i wyjątkowym charakterze.

Utwór zagrany przez Czesława tylko na klawiszach pod koniec koncertu, częściowo chyba improwizowany, połączony z zabawną opowieścią na temat kreowania przebojów w komercyjnych stacjach radiowych, ze szlagwortem „ty i ja będziemy parą” jest tego najlepszym przykładem.

Mając niezbyt obszerną dyskografię Czesław skoncentrował się na przedstawieniu materiału ze swego debiutanckiego albumu. Usłyszeliśmy więc prawie wszystkie utwory z tej płyty, m.in.: „Wesoły kapelusz”, „Tyłem do przodka”, „Żaba tonie w betonie”, „Ucieczka z wesołego miasteczka”, „Pożycie małżeńskie”, „Kradzież cukierka”, czy „Mieszko i Dobrawa, jako początek państwa polskiego”. A największy przebój z „Debiutu”, to jest „Maszynkę do świrkania” zebrani przyjęli wręcz entuzjastycznie, wtórując wokaliście. Program koncertu ubarwiły najciekawsze utwory z repertuaru poprzedniego zespołu Mozila, Tesco Value, jak na przykład „Perversities In D-Minor” czy moja ulubiona „Catchy Kathy”. Koncertowe wersje tych utworów zyskały - według mnie - znacznie, w porównaniu z oryginalnymi wersjami studyjnymi. Zresztą muzycznie koncert był naprawdę świetny – ta eklektyczna mieszanka popu, rocka, jazzu, tanga, piosenki kabaretowej, wręcz wodewilowej to na żywo prawdziwa mieszanka piorunująca, przy której koktajl Mołotowa to dziecinny kapiszon. Część zebranych nie kryła zaskoczenia, że Czesław nie gra na akordeonie, koncentrując się na śpiewie, sięgając tylko dość często po omnichord czy siadając czasem za klawiaturą. Ano, nie musiał, bo mając w składzie zespołu takiego wirtuoza jak Martin Bennebo Pedersen miał pewność, że partie akordeonu zabrzmią jak należy. Zresztą wszyscy towarzyszący Mozilowi duńscy muzycy to multiinstrumentaliści wysokiej klasy.

Uwagę, szczególnie męskiej części publiczności przyciągała zwłaszcza Karen Duelund Mortensen. Sporo śpiewała, grała na wielu instrumentach, w tym na saksofonie barytonowym.

Skład dopełniał rewelacyjny wręcz basista, grający na nietypowym kontrabasie, Hans Finn Moller, sięgający też czasem po gitarę elektryczną. Zespół bardzo dobrze radził też sobie w chórkach, wspomagając solistę. Zachęceni gorącym przyjęciem zagrali naprawdę świetnie i chyba tylko tym, że byli zmęczeni zagranymi wcześniej koncertami należy tłumaczyć fakt, że w końcu zeszli ze sceny. Jednak już po kilkunastu minutach cały zespół pojawił się ponownie, by rozdawać autografy, pozować do zdjęć i rozmawiać z fanami. Skromni, naturalni, sympatyczni, bez cienia gwiazdorstwa.

Tak więc w sukcesie Czesława Mozila nie ma żadnego przypadku. Owszem, miał szczęście, trafiając w odpowiednich momentach swej kariery na właściwych ludzi, takich jak Anna Brachaczek, Michał Wardzała czy Michał Zabłocki. Jestem jednak przekonany, że prędzej czy później i tak stałby się gwiazdą, bo człowiek tak utalentowany nie mógłby być tylko zwykłym zjadaczem chleba. A szczęście ? Sprzyja ponoć lepszym. Tak więc nie warto się długo wahać i zastanawiać, gdy ponownie nadarzy się okazja zobaczenia Czesława na żywo – bo biletów może znowu szybko zabraknąć…

Wojciech Chamryk
Zdjęcia: Marek Maliszewski / 4lomza.pl
Dziękuję za współpracę i pomoc: Annie Rogińskiej i Jarosławowi Cholewickiemu z Regionalnego Ośrodka Kultury w Łomży oraz Markowi Maliszewskiemu za piękne zdjęcia.

Tekst Wojciech Chamryk,
www.metalmundus.pl